Η μουσική βελτιώνει τα συμπτώματα της κατάθλιψης

Έρευνες έχουν αποδείξει πως η μουσική ως τρόπος θεραπείας σε άτομα που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες βελτιώνει την κατάσταση τους και την ψυχική τους υγεία.

Συγκεκριμένα Βρετανοί ερευνητές του Central and Northwest London Foundation NHS Trust, έλαβαν σοβαρά υπόψιν τους τα αποτελέσματα τεσσάρων μουσικών εργασιών που βοήθησαν στη μείωση των συμπτωμάτων κατάθλιψης σε ασθενείς σε σύγκριση με εκείνους που δεν ακολούθησαν τις εν λόγω θεραπείες.

Η μουσικοθεραπεία χρησιμοποιείται σε ασθενείς που πάσχουν από κατάθλιψη για την βελτίωση των ψυχικών τους συναισθημάτων όπως λύπη, απελπισία, αίσθηση χαμηλής αυτοεκτίμησης, αϋπνία, διατροφικές διαταραχές και σκέψεις αυτοκτονίας.

Η κατάθλιψη σχετίζεται με 1 εκατομμύριο θανάτους κάθε χρόνο παγκοσμίως και πρόκειται για μια σοβαρή ασθένεια αφού περίπου 121 εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από αυτήν.

Οι θετικές επιδράσεις της μουσικής προσδιορίζονται ακόμη και στην αντιμετώπιση του άγχους και του στρες καθώς και στην μείωση της αίσθησης του πόνου.

Πηγή: http://www.medlook.net/article.asp?item_id=2745

Ο Φουκώ και η υγεία ως πηγή κοινωνικού ελέγχου

 

Ο Foucault, στην ανάλυσή του για τον ρόλο της ιατρικής στον επικαθορισμό της κοινωνικής κανονιστικότητας[1] τοποθετεί την έννοια του υγιούς άνδρα (sic) στον καθορισμό ενός άνδρα (sic)–πρότυπο.

Η ιατρική και, ειδικότερα, η θετική εννοιολόγηση της υγείας, καθορίζουν μέσω κανονιστικών προτύπων τις σχέσεις των ανθρώπων με το κοινωνικό τους περιβάλλον και λειτουργούν ως θύλακες κοινωνικού ελέγχου.

Η κύρια διαφοροποίηση μεταξύ φυσιολογικού και παθολογικού, σύμφωνα με την βιολογική προσέγγιση, τοποθετείται ιστορικά από τον Foucault στον 19^ο αιώνα (στο παράδειγμα της Γαλλίας εστιάζεται η ανάλυσή του) όπου και εγκαθιδρύθηκε και ισχυροποιήθηκε η έννοια της «κανονιστικής υγείας» ή κανονιστικότητας σε αντιδιαστολή με την έννοια της υγείας του 18^ου αιώνα.

Κατά τον 18^ο αιώνα, ο καθορισμός της υγείας ή της ασθένειας δεν ξεκινούσε από την ανάλυση της «τυπικής» (regular) λειτουργίας τους οργανισμού (κανονιστική υγεία) αλλά εντόπιζε την ασθένεια στις χαμένες ιδιότητες του σθένους, της ευλυγισίας και της ρευστότητας.

Ο Foucault εντοπίζει στην ιατρική-κλινική ματιά (medical gaze) την εισχώρηση του ιατρικού-επιστημονικού και επαγγελματικού κλάδου στην ζωή των ασθενών και ειδικότερα την ηγεμονία της ιατρικής ως μία νέα βιοεξουσία και βιολογικό έλεγχο.

---

[1] Βλέπε το πολύ σημαντικό έργο του Foucault για τον προσδιορισμό της επικυριαρχίας και εξουσίας του ιατρικού λόγου επί του κοινωνικού βίου: Foucault Michel, The Birth of the Clinic – An archaeοlogy of medical perception, Great Britain (Routledge) 1989, 40-41.

Η Φιλοσοφία της συμπεριφοριστικής συμβουλευτικής προσέγγισης

  Η συμπεριφοριστική συμβουλευτική είναι η συμβουλευτική που εφαρμόζει διάφορες τεχνικές που συνδέονται ή προέρχονται από την θεωρία της μάθησης. Με στόχο να τροποποιήσει συγκεκριμένες απροσάρμοστες συμπεριφορές. (Patterson, 1973).

 Η συμπεριφοριστική θεωρία πρεσβεύει ότι η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα μάθησης. Πιστεύει αποδεχόμενη τη θεωρία του John Locke πως ο άνθρωπος κατά την γέννηση του είναι tabula rasa, άγραφος χάρτης, ούτε καλός ούτε κακός. Καθώς το άτομο μαθαίνει να αντιδρά στο περιβάλλον του διαμορφώνεται η συμπεριφορά και η προσωπικότητα του.

 Σύγχρονες απόψεις (όπως αυτές των Skinner, Wolpe και Bandura) πρεσβεύουν πως μια σημαντική δύναμη διαμόρφωσης της προσωπικότητας του ανθρώπου είναι ο περιβαλλοντικός ντετερμινισμός στην πιο στενή του έννοια (Evans 1968).

 Βέβαια και η κληρονομικότητα καθώς και η αλληλεπίδραση κληρονομικότητας και περιβάλλοντος επιδρούν στην συμπεριφορά του ανθρώπου.

 Αλλά αφού δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε τη κληρονομικότητα χειριζόμαστε κατάλληλα το περιβάλλον για να τροποποιήσουμε την συμπεριφορά. Η ανθρώπινη προσωπικότητα αποτελείται τόσο από θετικές όσο και από αρνητικές συνήθειες. Και οι δυο μαθαίνονται κατά τον ίδιο τρόπο. Η κοινωνία ή η περίσταση μέσα στην οποία εκδηλώνεται η συμπεριφορά καθορίζει αν αυτή αρμόζει ή δεν αρμόζει. Επομένως η ανάρμοστη συμπεριφορά διαφέρει από την αρμόζουσα όχι ως προς τον τρόπο που αποκτήθηκε και μαθεύτηκε αλλά ως προς το πόσο φαίνεται ανάρμοστη στους παρατηρητές της.

Η θεραπεία της συμπεριφοράς βασίζεται στη θεωρία ότι τα συναισθηματικά προβλήματα αναπτύσσονται γιατί ο άνθρωπος δεν κατάφερε να μάθει αποτελεσματικούς τρόπους αντίδρασης σε ορισμένες περιστάσεις (αποτελεσματικές σύμφωνα με τα πρότυπα της κοινωνίας).

Επομένως υπάρχει ένα πρόβλημα μάθησης που μπορεί κανείς να επιλύσει εφαρμόζοντας τις βασικές τεχνικές της μάθησης. Δεν χρειάζεται να εισχωρήσει στο ασυνείδητο ή να προκαλέσει ενόραση ή να αλλάξει την προσωπικότητα του πελάτη. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να αναθεωρήσει την συμπεριφορά του και να εξαλείψει τα συμπτώματα. Οι συμπεριφοριστές απορρίπτουν την ιδέα της ψυχικής ασθένειας και ανάγουν την αποκλίνουσα συμπεριφορά σε μη αποτελεσματικούς τρόπους εκμάθησης συμπεριφοράς.

 Ιωάννης Φίλης

BAsc Communications – Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος – Deree